DZIEŃ 11 (29 stycznia)

Dzień z minitransferem. Tj. opuszczamy półwysep Railay, ale jeszcze nie prowincję Krabi. Przenosimy się na stały ląd, gdyż jutro mamy dzień dużego transferu i wskazane jest startować z dobrej pozycji w pobliżu lotniska. Mamy jutro bardzo porannego ptaszka - odlatuje już o 8:25.

Ale dzisiejszy transfer jest mało wymagający. Spokojnie można pośniadać:

poszwendać po stołówce w poszukiwaniu owocowej dokładki..

...nawet zakosztować pośniadaniowej sjesty w stylu rzymskim:

Potem pakowanko (leniwe oczywiście). Ostatni rzut oka na gospodarstwo - żeby czegoś nie pozostawić - np. złego wrażenia;) 

Zostały tylko samotne różowe gatki sprezentowane nam przez lokalną pralnię. Pewnie ktoś po nich rzewnie płacze... Wylogowanie się z hotelu nastąpiło jak zwykle bez uwag personelu (takie z nas porządne chłopaki) i wio z bambetlami na najbliższe nabrzeże. Jakieś 50m w morderczym upale, bez grama cienia. Tu należy nam powspółczuć. Życie naprawdę się z nami nie cacka. W planie mamy dotrzeć stąd do Krabi Town, do nabrzeża w miarę blisko miejsca naszego następnego noclegu. Wczoraj sprawdzaliśmy cenę - koszt transportu to 150 bathów/os. Chwilowo ja pilnuję dobytku i z nudów podziwiam kwiatki i palmy:

...a Gruby pokłusował do przewoźników zrobić wywiad, co do bieżącego stanu rzeczy:

Teoretycznie wszystko się zgadza, tylko musimy poczekać aż się uzbiera 8 osób do skompletowania pełnej łódki. No to czekamy. Gorąco. Już 15 min. Nadal gorąco. Jak cholera. A my czekamy. Jeszcze 10 min. Gorącu się nie znudziło, ale nam owszem, Minutki lecą. Co jakiś czas podchodzi jakiś "zrównoważony inaczej" i składa propozycje dla zdesperowanych. Typu: możemy płynąć zaraz ale płacimy za komplet miejsc - 1200. Potem schodzi - do 900 chyba? Po jakimś czasie za 600 czy 500 ale do bliższego portu. I tak jakiś czas to trwa. Ktoś tam tłumaczy, że po południu pasażerowie będą w większej liczbie dostępni (pewnie jak z plaży będą wracać). Dość zabawne - w kontekście faktu, że jest ok 11-tej. A my jak te prażynki. W końcu decyzja. Kichamy na ich czekanie. Idziemy na drugie wybrzeże i spławimy się do Ao Nang. A stamtąd taksówką do Krabi Town. To zadziałało zgodnie z założeniami. 5 minut marszu i jesteśmy w drugiej zatoce:

Tu jest lepsza organizacja transportu. Kupujemy bilety - po 100 bathów/os i czekamy na dalszych pasażerów. W międzyczasie zapoznając się z instrukcją postępowania na wypadek tsunami:

W swobodnej interpretacji: w przypadku trzęsienia ziemi spieprzać najwyżej jak się da lub w głąb lądu. Przy czym zapomnieli dodać że tutaj w obu przypadkach potrzebny jest sprzęt wspinaczkowy;)

Czekanie tutaj nie trwa długo. 15  min i jesteśmy na łajbie.

Kolejne 10 i dopływamy do plaży Ao Nang.

I już na stałym lądzie:

przy głównej promenadzie Ao Nang

a to jest korniszon:

Postanowiliśmy odpełznąć kawałek od nabrzeża, zgodnie z zasadą, że najbliżej miejsc przesiadkowych najbardziej kroją turystów. Ale skubańcy trzymają ceny sztywno w całej okolicy. Wypisany na cennikach kurs do Krabi Town kosztuje 500 w każdym miejscu. Pytaliśmy nawet gościa na tuk-tuku (pasażerski skuterek z budą) i chciał tyle samo. Słońce go pokrzywdziło najwyraźniej - bo za tyle to klimatyzowaną gablotą się jedzie. A tak naprawdę to prawdziwych taksówek tu nie widać. Takich z oznaczeniami "taxi". Jakaś mafia pseudo-taksówkowa tu chyba grasuje. Taksówkowa posucha. Jedynie motorków dostatek, jak zwykle...

W końcu jakiś gościu z vanem dał się przekonać do kursu za 400 (coś trzeba ugrać dla lepszego samopoczucia). I oto nasze nowe lokum. Baan Sabade. 

Jakiś guest house dwugwiazdkowy. Aby uniknąć rozczarowań zwany profilaktycznie szczurzą norą. Ale w sumie nie było tak źle. Klima była. I wentylator. 

No i lodówki były. Tylko trzeba było je do prądu włączyć (taki folklor).  I były na kółkach, co pozwalało łatwo podtoczyć je do najwygodniejszego gniazdka - np. przy łóżku. 

Pewną niewygodą mogło być wspinanie się na 3 piętro ( a bagaże ciężkie)...

...ale jakoś poszło. Za to mamy niezły widok z korytarza na zaplecze:

I jeszcze jeden fajny szczegół architektoniczny. Wart uwiecznienia:

Do tej pory nie fotografowaliśmy łazienek, ale ten prysznic na ścianie w WC urzekł nas niesłychanie. Odpływ był w podłodze za muszlą ;). Ot ciekawostka.

Rozlokowawszy się poszliśmy na spacerek po okolicy. W sumie Krabi Town wypada słabo. W sensie oferty turystycznej. Niby knajpek i sklepików pełno ale wszystko albo zamknięte albo puste. Ruch słaby czy jak? Namierzyliśmy najbliższy 7-eleven. Lokalna babcia (recepcjoniska/gospodyni) powiedziała,  że dwie minuty drogi ale na oko było 30 sek. Jakieś małe zakupki pierwszej potrzeby...

Wakacje wakacjami, ale żyć trzeba...

Powłóczyliśmy się po targowisku:

Przejrzeliśmy ofertę durianów:

Niektórzy zeżarli ananasa:

Ogólnie leniwe snucie się po miasteczku:

Uważać tylko należy przy przechodzeniu przez ulicę (wiadomo ruch lewostronny). Najlepiej przechodzić po zebrach:

Tu jakieś rondo imienia słonia Trąbalskiego (chyba):

Nawet słoniowe latarnie mają:

I znaleźliśmy myjnię dla skuterów:

 

I jeszcze kilka innych rzeczy, ale już mnie palce bolą i czas zamknąć ten odcinek.;)

Zjedliśmy jeszcze bananowe naleśniki, żeby osłodzić sobie dzień...

 

...i zapadła noc.

Jeszcze trochę wieczornych pogaduszek, trochę notatek z podróży i trzeba było iść spać, bo już północ minęła a ciężki dzień nas czekał....

P.S. (wtręt geograficzny)

Dzisiejszy transfer wyglądał tak:

Na zielono transfer wodny. Na niebiesko lądowy (ten ostatni drogami oczywiście, a nie na przełaj jak ta krzywa strzałka). Na czerwono pierwotnie planowany, ale zmieniony z powodów obiektywnych. ;)

DZIEŃ 10 (28 stycznia)

Drugi dzień na Railay. Pełen "chillout". Czyli intensywne nicnierobienie (wyjąwszy energiczny atak na śniadanie).

Gruby zaczął od nadzorowania basenu...

Przechadzając się przy nim fachowym, inspektorskim krokiem:

Chwilę z nim posiedziałem, ale w opcji "żadnego łażenia"

Ostatecznie ustaliliśmy, że on pilnuje basenu, a ja idę na spacer do lasu. Zbliża się pora maksymalnego przypływu, a chcę sobie zobaczyć jak wówczas wygląda tutejsza laguna. To taka duża dziura w tutejszych górkach, połączona z morzem. Zostawiam personel basenowy przy czynnościach porządkowych...

... a jak już z tym skończy, to ma odebrać pranie. A ja sobie drepcę w kierunku skałek. Tam gdzieś u góry zamierzam za chwilę być:

To jest miejsce startu - otwarta droga do laguny. Stroma coś...

I pełna skał i korzeni, ale można się linami wspomagać,. Niestety z powodu wielodniowych opadów wszystkie są upaprane błotem i oślizgłe jak zadek ślimaka. Trudno, najwyżej zleci się i karoserię porysuje. Przynajmniej będzie można przetestować czy nasza podręczna apteczka do czegoś się nadaje...;)

Chwilkę to trwa. Wspinam się i lezę, jak jakiś makak błotny. Byłoby szybciej, ale dogoniłem inną grupę i trzeba się dostosować. Ktoś pełznie z przodu...

...ktoś z tyłu następuje mi na pięty...

..a gdzieś w środku ja we własnej uroczej osobie

Po osiągnięciu przełęczy -  zejście w dół. I napatoczyć można się na kolejnych ludzi (a ciężko ich tu się wyprzedza, bo szlak przeważnie wąski...

I na zmianę: w dół po skałkach, poziomo przez błota...

W częściach bardziej stromych  niektórzy preferują styl kuprem bo zboczu:

I już prawie widać dno laguny - jeszcze tylko kilka poziomów w dół tym kanionem...

Częściowo po bambusowych drabinach (3 szt)...

I oto jest cel tej odysei:

Mamy tu jeziorko napełniane przez morze podczas przypływu, umieszczone kameralnie w skalnej studni 

W czasie odpływu do dyspozycji kuracjuszy pozostaje tylko niecka wypełniona błotem. Ale to dopiero za kilka godzin, a że nie zamierzam pleśnieć tu tyle czasu, to fotki nie będzie. Szybkie opłukanie się...

..bom spocon okrutnie - jak niewinne prosię w mikrofali. Cała droga to sauna i duchota nieziemska - kanion jest głęboki i zasłonięty, więc żaden wiatr tu nie uczęszcza. Ani zefirek - chyba, że się komuś wymsknie z wysiłku. Na brzegu tłum się zbiera i słychać za dużo polskiego... 

...no i Gruby już może pranie odebrał. Czas wracać i przydzielić nowy zakres obowiązków. Jeszcze tylko zerknięcie na punkt widokowy po wydostaniu się na przełęcz.

To nasza zatoczka:

i szerszy widok: na cały półwysep Railay - obie zatoki oraz hotelowe eldorado między nimi:

Po powrocie do hotelu zastałem inspektora przy inspekcji odebranego prania. Okazało się, że dostaliśmy bonus. Różowe (mocno używane) gacie niewiadomego pochodzenia. Żadnemu z nas nie przypadły do gustu więc zostaną na wyposażeniu pokoju. Może ktoś się ucieszy?

Po południu zaplanowaliśmy plażowanko - dla odmiany w dalszych rejonach plaży. Ta część planu powiodła się umiarkowanie... Tzn była plaża, maski, rurki itd - ale woda dała nogę. To czas odpływu akurat i tam gdzie chcieliśmy ponurkować do dyspozycji było tylko szorowanie brzuchami po rafie. Mimo intensywnych poszukiwań:

..podaż żyjątek poddających się obserwacji została mocno ograniczona:

Zniesmaczony inspektor zarządził odwrót:

i udał się na żerowisko, czekające spokojnie na pobliskich wodach przybrzeżnych

Wrąbawszy nieco krewetek w cieście smażonych w głębokim oleju jakoś odzyskał naruszoną równowagę psychiczną i mogliśmy wrócić do hotelu. Po drodze podziwiając wyłażące z wody skałki:

... i personel hoteli w kapokach wracający do domu (widział ktoś kiedyś u nas ludzi na traktorze w kapoku?)

 

Tu zażyliśmy zasłużonego odpoczynku, obserwując leniwie jak kończy się dzień i rosną liście:

A po zmierzchu nawiedziliśmy centrum w celach zdecydowanie gastronomicznych. Coś w jednej knajpce.... 

coś w drugiej...

 

 

i może coś z grila?

Napchani jak indyki na święto dziękczynienia spoczęli w pokoju. Niektórzy ględząc przez telefon...

...a pozostali klepiąc głupoty w klawisze...

 i łypiąc od czasu do czasu złowrogo w obiektyw aparatu:

P.S. 

Kilkudniowy poślizg w notkach z podróży spowodowany był zgubieniem się w okolicy pozbawionej prądu i internetu, ale za to ponadnormatywnie zaopatrzonej w wilgoć i ból tyłka, ale o tym innym razem.